[Ontkerkeren]
ONTKERKEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en kerkeren: ik ontkerkerde, heb ontkerkerd. Uit den kerker verlossen, uit de gevangenis ontslaan; in den verhevenen stijl: naeu was mijn Levensvorst ontkerkert, uit het graf opgestaan. H. Schim. Men gebruikt het meest van de ziel, die, door den dood, als uit eenen kerker verlost wordt. Zoo zegt De Deck., doelende op des Apostels marteldood: Petrus ontkerkert. En J. de Haes:
't Was onlangs 's Hoogsten welbehagen
De ziel uws Vaders, zat van dagen,
Van hier: ontkerkering.
Auteursrechtvrij