Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontglorien]

ONTGLORIEN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en glorien, dat niet voorkomt: ik ontgloriede, ben ontgloried. Zijnen luister verliezen: de eens gepuurde deugt ontglorijt nimmermeer. Oud.