Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontglanzen]

ONTGLANZEN, ontglansen, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en glanzen, glansen: ik ont-

[p. 529]

glansde, ontglanste, heb ontglansd, ontglanst. Den glans ontnemen: door dit penseellicht droef ontglanst. Poot. De boosheyd ontglanst den luyster van een vrouwe. De Brune.