Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontduisteren]

ONTDUISTEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en duisteren: ik ontduisterde, heb ontduisterd. Duisternis wegnemen, verlichten: tot de Hemel uw hert ontduister. Lodenst. Dat ons schijn'

[p. 523]

niet van elders licht t' ontduijsteren. Huygens. Ook beduidt het door middel van duisternis onttrekken, verbergen: aen den donkeren schoot der aerden vertrouwt, om de begeerlijcke oogen ontduijstert te werden. Bat. Arcadia. Van hier: ontduistering, bij L. Ten Kate.