Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontdooven]

ONTDOOVEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en dooven: ik ontdoofde, heb ontdoofd. Doofheid, dat is eene zekere gevoelloosheid wegnemen: als de smaeck door eene levende sousse niet verweckt ende ontdooft wert. De Brune.