[Ontdooijen]
ONTDOOIJEN, (bij Kil. ontdooden) bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en dooijen: ik ontdooide, heb en ben ontdooid. Bedr., de hardheid en stijf heid, door vorst veroorzaakt, wegnemen: toen uw liefdensvuur den winter van des Heren volk te ontdooijen zogt. M.L. Tot de medogenheit het ijs ontdoie om 't hart. J. de Haes. Meest onz., met zijn: daer geen ijs ontdoijen kan. Vond. Mijne handen zijn nog niet ontdooid. Is uwe beurs al ontdooid? is zij al gespekt? Trijn sel iens mit en wip ontdoijen. C. Huyg.
Auteursrechtvrij