Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontbitteren]

ONTBITTEREN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en bitteren, dat niet voorkomt: ik ontbitterde, ben ontbitterd. Van zijne bitterheid verliezen: aloë sal ons ontbitt'ren. Huygens.