Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ongeregt]

ONGEREGT, (ongerigt) z.n., o., des ongeregts, of van het ongeregt; het meerv. is niet gebruikelijk. Een naam, oudtijds, gegeven aan het Heimaal of Hegemaal, eene manier van regtspleging, in oude tijden, in Overijssel en andere Vaderlandsche oorden gehouden. Men meent, dat deze vierschaar den naam van ongeregt ontvangen heeft, omdat het over ondaden, die in een gewoon geregt niet behoorden gevonnisd te worden, eene

[p. 477]

uitspraak deed. Dit Heimaal of Ongeregt, toch, was, eigenlijk, een hoog geregt, dat over groote misdaden, aan lijf en leven strafbaar, gehouden werd; zoodat men, naar het besluit van David van Burgundie, niemand, over bekende wonding zelfs, voor deze vierschaar dagvaarden mogt. Van on en geregt.