Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nestel]

NESTEL, (bij Kil. ook nastel) z.n., m., des nestels, of van den nestel; meerv. nestelen, nestels. Een smalle lederen riem, of wollen snoer, ook een snoer van vlas, om iets te rijgen; een veter: eenen nestel beslaan, eene naald aan deszelfs einden maken, om te beter door de nestelgaten te komen. Genaaide nestels, sieraad op de schouder van eenen Officier. Iemand den nestel knoopen, iemand door tooverij bezweren. Eigenlijk was het knoo-

[p. 280]

pen van den nestel een bijgeloof van vorige tijden, dat, naar het zeggen van J. v. Beverwyck, eertijds in Frankrijk zeer gemeen was; waardoor men zich verbeeldde, dat men iemand tot echtelijken bijslaap onbekwaam konde maken, als men eenen lederen nestel knoopte. Zamenstell.: nestelbeslag, nestelgat, nestelkruid, ook nestelingkruid, anders zeenestelen, - nestelmaker, nestelnaald.

Nestel, bij Schilt. nestel, hoogd. nestel, middeleeuw. nastala, nastula, zw. nast, nestla, angels. nostle. Van naaijen, in zoo ver het, eertijds, een algemeen denkbeeld van verbinden had.