NAAUWEN, onz. w., gelijkvl. Ik naauwde, heb genaauwd. Men bezigde, eertijds, dit woord in eenen bedrijvenden zin voor naauwer maken. Thands gebruikt men het, oneigenlijk, voor in verlegenheid raken, op aankomen, in eenen onzijd. zin: zich, als 't naauwt, er meê te lijden. Hooft. Dat het deezen gezelschappe, wen
[pagina 183]
[p. 183]
't naauwde, als het er op aankwam, aan geen' rugsteun ontbreeken zouw. Hooft.
Auteursrechtvrij