Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Munten]

MUNTEN, bedr. w., gelijkvl. Ik muntte, heb gemunt. Stukken metaal, ten behoeve des handels, met een beeld of merkteeken slaan: in 't munten oft vermunten van penningen. Hooft. Van hier munter, munting.