Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Moffelen]

MOFFELEN, (bij Kil. ook maffelen) onz. w., gelijkvl.

[p. 134]

Ik moffelde, heb gemoffeld. Een woord, dat den klank uitdrukt, welken vele, vooral tandelooze, personen, in het kaauwen, door den neus, hooren laten; anders mommelen. In het gemeene leven, zegt men nog: iets opmoffelen. Hoogd. muffeln, eng. to mumble, muffle, maffle.