Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Moeijelijk]

MOEIJELIJK, bijv. n. en bijw., moeijelijker, moeijelijkst. Iets, dat moeite vereischt: een moeijelijke arbeid. Eenen moeijelijken togt ondernemen. Een moeije-

[p. 127]

lijke weg. Eenen moeijelijken gang hebben. Die zaak is moeijelijk, om te begrijpen. Iemand moeijelijk vallen. Gestoord, gemelijk: hij werd deswege zeer moeijelijk. Droevig: ik ben er moeijelijk om; in sommige oorden. Van hier moeijelijkheid. Zie lijk.