Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Mijne]

MIJNE, z. n, vr., der. of van de mijne; meerv. mijnen. Een zeer oud woord, beduidende, eigenlijk, de uiterlijke gedaante, de figuur van iets, zoo als het zw. mynd, mynt, ons munt die beteekenis nog heeft. De hooge ouderdom van dit woord blijkt uit de groote over-

[p. 91]

eenkomst met het hebr. מוּן, waarvan תְמוּבה, een beeld, afstamt. Wij gebruiken dit woord, meest in eenen vertrouwelijken stijl, in den zin van eene gemaakte houding, eenen schijn: de vijand maakte de mijne van te vertrekken. Van uiterlijk voorkomen: zij heeft goede mijnen. Van willekeurige gezigtstrekken, gebaren: allerlei wonderlijke mijnen maken. In de zamenleving, spreekt men het doorgaans miene, mienen uit. Zoude ook het gr. μιμος, μιμιϰος, μιμω, μιμεισθαι uit dezelfde bron komen?

In het fr. is het mine, hoogd. miene. Bij Otfr. is meino een teeken.