Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Mijmeren]

MIJMEREN, onz. w., gelijkvl. Ik mijmerde, heb gemijmerd. Zwaarmoedig over eene zaak denken, zonder den beknelden boezem, door mededeeling van de zwarigheid aan anderen, lucht te geven; suffen, dutten: mijmerende zorgen. Poot. Over iets mijmeren. Hoe zit gij zoo te mijmeren? Van hier mijmeraar, mijmerig, mijmerij, bij Poot, mijmering: eindelooze en ellendighe mijmeringen. Hooft. Adelung brengt, er-

[p. 90]

gens, een oud nederduitsch woord mijmer te pas, hetwelk hij door donker verklaart; dat als de oorsprong mag gehouden worden. Zamenstell.: mijmervlaag, bij Kamph..