Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Midden]

MIDDEN, z.n., o., des middens, of van het midden; zonder meerv. Dat deel of punt van een ligchaam, dat van deszelfs einden even ver af is: in het midden des cirkels den passer zetten. Verder, zonder opzigt op die wiskundige juistheid, iets, dat gerekend wordt het midden te zijn: het midden van Azia ligt zeer hoog. De stad lag in het midden. Nog verder; de binnendeelen van iets: door het midden der lantpalen van Decapolis. Bybelv. Met opzigt tot andere dingen: in 't midden mijner vreugt. Poot. Op het midden van het feest. Op

[p. 87]

het midden van den dagh. Hooft. Gij houdt het midden tusschen vrees en hoop. In het midden van den winter. Een gezelschap, een kring van menschen: hij ging uit het midden van hen weg. Iets uit het midden wegdoen - wegnemen. De hoogepriester in het midden opstaende. Bybelv. In 't angstigh midden der leeuwen. Poot.