Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Merkelijk]

MERKELIJK, bijv. naamw. en bijw., merkelijker, mer-

[p. 74]

kelijkst. Iets, welks aanwezen men uit zekere merkteekenen besluiten kan; kennelijk, kenbaar. Fig., groot, voornaam: men vindt hier een merkelijk onderscheid. Een merkelijk verlies. Ik heb daarbij merkelijk verloren. De dagen worden merkelijk korter. Ik hebbe merckelijck gesien enz. Bybelv. Zie lijk.