Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dwijnen]

DWIJNEN, onz. w., ongelijkvl. Ik dween, ben gedwenen. Genoegzaam reeds verouderd, voor verdwijnen. Het komt echter nog bij Vond. voor:

Gelijck men door de noordervlagen,
De wolcken, die wij zwanger zagen,
Zoo daetelijck, ziet dwijnen weer.