Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dorsten]

DORSTEN, onz. en onpers. w., gelijkvl. Onzijd.: ik dorstte, heb gedorst. Dorst hebben: die hongeren en dorsten. Bybelvert. Figuurl., sterk verlangen: mijne ziel dorst naar u. Bybelvert. De krijgsman dorst naar bloed

[p. 579]

en eer. Oul. werd het ook als bedrijv. gebezigd: dorst sijn leste druppel bloedt. Geschier. Jupijn, die niet dan droefheyt dorst. Hooft. Onpersoonlijk: mij dorst, mij dorstte, mij heeft gedorst: indien hem dorst. Bybelvert. In den eigenlijken zin van dorst hebben, wordt het meest als onpersoonlijk gebruikt.