Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Doorzulten]

DOORZULTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. door en zulten: ik doorzultte, heb doorzult. Met pekel laten doortrekken. Figuurlijk, doormengen: zijne redevoering was met geleerde aanhalingen doorzult.