Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Doorn]

DOORN, z.n., m., des doorns, of van den doorn; meerv, doornen. Eene spitse punt, die uit het hout door den bast heen groeit: geprickelt met een kroon van stekelige doornen. Vond. Er is geene roos zonder doornen, ook figuurlijk, alles heeft zijne moeilijkheden. Zich eenen doorn in den voet treden. Iemand eenen doorn uit den voet trekken, ook figuurlijk, in het gemeene leven, hem van eene geheime smert bevrijden. Dat is hem een doorn in het oog, dat is hem eene onverdraaglijke zaak. - Takken van een doorn dragend gewas: ende eene kroon

[p. 560]

van doornen gevlochten hebbende. Bybelvert. Zamenstellingen: doornachtig, doornboom, doornbosch, doornhaag, doornheg, doornig, doornstruik, doorntak. Van hier het onverbuigbare bijv. naamw. doornen, van doorntakken gemaakt: eene doornen kroon.

Doorn, ook doren: de rozen gloeijen schoon, maer wacht u voor haer doren. Vond. Doorne is insgelijks in gebruik geweest. Hoogd. Dorn, bij Notk. Dorn, bij Ottfr. thorn, eng. thorn, angels. deorn, deen. en zweed. torn, bij Ulphil. thaurnus, ijsl. thorn, thyrner, pool. tarn, russ. tirne.