[Doorbreken]
DOORBREKEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. door en breken: ik brak door, heb en ben doorgebroken. Bedrijv., brekend eenen weg door iets openen: hij heeft door den muur gebroken. In stukken breken: eenen stok doorbreken. Ook aanhouden met breken. Onzijd.: de vijand zoekt door te breken, door te slaan. De zon is doorgebroken, te voorschijn gekomen. De zweer zal haast doorbreken, open gaan. De dijk brak door. Van hier doorbraak, doorbreking.
Auteursrechtvrij