Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dommekragt]

DOMMEKRAGT, z.n., vr., der, of van de dommekragt; meerv. dommekragten. Een werktuig, waarmede men groote kragt doet. Ook voor iemand die dom en met geweld te werk gaat: hij is een regte dommekragt.

Tuinm. wil, dat men hiervoor schrijve drommekragt,

[p. 544]

als van het oude drommen, d.i. dringen, en dus om de kragtige aandringing, welke daarmede kan geschieden. Doch ons dommekragt is algemeen in gebruik.