Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dom]

DOM, een onzachtstaartige uitgang, welke, sedert de invoering van het kristendom, in gebruik geweest is. De woorden, die in dom eindigen, hebben doorgaands tweederlei beteekenis, vooreerst, die van staat, magt, of gesteldheid, als: eigendom, vrijdom, ouderdom, wasdom, weedom, rijkdom, enz., en dezen zijn bij ons van het manlijke geslacht; ten andere, die van ambt, of gemeenschap, of staat van bestiering, als: kristendom, jodendom, pausdom, menschdom, heidendom, heiligdom, priesterdom, bisschop-

[p. 543]

dom, hertogdom, vorstendom, enz., en dezen zijn bij ons van het onzijd. geslacht.

Hooft bezigt, voor dom, doom, b.v. vrijdoom enz. Dit heeft D. Smits nagevolgd:

Volgt gij in deugd' en adeldoom,
Heer Fredrik Hendrik, uwen oom.