Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dissel]

DISSEL, (bij Kil. ook diessel, dijssel) z.n., m., des dissels, of van den dissel; meerv. dissels. Ook disselboom, de boom van eenen wagen, door middel van welken dezelve bestierd wordt. Een lange, een kromme dissel - met den krommen dissel rijden - een wagen met

[p. 537]

eenen krommen dissel. Vlucht heen met omgekeerden dissel. Vond.