DISTEL, z.n., vr., der, of van de distel; meerv. distels. Zeker gewas: 't velt verwildert van spitze distel. Vond. Figuurlijk, voor moeilijkheid, onaangenaamheid: de distel van 't gebreck te smooren, als 't behoort. Vond. Zamenstellingen: distelachtig, distelbloem, distelig, distelkruid, distelvink.
Auteursrechtvrij