Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Diggel]

DIGGEL, z.n., vr., der, of van de diggel; meerv. diggelen. Stuk van een gebroken aarden vat, meest in het meerv. gebruiklijk: daar liggen de diggelen van de schotel. Al het aardewerk is aan diggelen gevallen.