Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Delven]

DELVEN, (bij Kil. ook dolven) bedr. w., ongelijkvl. Ik dolf, heb gedolven. Graven: onder de aarde delven, begraven. Een gat in de aarde delven. Uitgraven, rooijen: aardappelen delven. Van hier delver, delfster, delving.