Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Buidel]

BUIDEL, z.n., m., des buidels, of van den buidel; meerv. buidels. Verkleinw. buideltje. Een kleine zak, of eene beurs, waarin men iets bewaart, bijzonderlijk

[p. 489]

geld, om het bij zich te dragen: geen geld in den buidel hebben. Figuurl., het zich daarin bevindende geld: zijnen buidel vullen, zich verrijken. Dat stijft den buidel wel. De Deck. Ook wordt buidel, in de gemeenzame verkeering, tot buil zamengetrokken: die geld heeft in den buil. De Deck. Zamenstelling: buideldrager. Kil. heeft ook buidel, voor buil, een bakkerswerktuig. Zie buil.