Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bron]

BRON, (door letterverzetting, van born, zie born.) z.n., vr., der, of van de bron; meerv. bronnen. Eene wel, of opwelling van water, waarom het zamengestelde bronwel, als eene overtalligheid kan beschouwd worden, de-

[p. 483]

wijl beiden hetzelfde beteekenen. Ook plagt bron voor het water zelf gebezigd te worden, even als born: genegen zijnen dorst met versche bron te blusschen. Vond. Figuurl., de oorsprong, het beginsel: de bron onzer smert. Hulpmiddel: ik heb nog andere bronnen om uit te putten. Zamenstellingen zijn: bronader, bronfeest, brongast, brongod, brongraver, bronhuis, bronmeester, bronwater, enz.

Hoogd. Brunnen, bij Ulphil. brunna, bij Ottfr., Notk. en Willeram. brunno, prunno, angels. brunna, zweed. brunn en brund, deen. Brond. Huydecoper brengt het tot het oude boren, zie born. Het gr. βρυειν, opwellen, heeft, waarschijnlijk, met ons bron geene toevallige overeenkomst.