Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Brander]

BRANDER, z.n., m., des branders, of van den brander; meerv. branders. Van branden. Iemand, die het branden verrigt, als koffijbrander enz. Iemand, die jenever en andere gebrandde wateren stookt, draagt ook, gemeenlijk, den naam van brander, en de plaats, waar hij zulks

[p. 470]

verrigt, wordt branderij genoemd. Een brander is, wijders, een met brandstof gevuld schip, dat, aangestoken, naar de vijandlijke schepen heengestuurd wordt, om dezelven in brand te steken: eenen brander aan boord krijgen.