Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bordig]

BORDIG, bijv. n. en bijw., bordiger, bordigst. Hard, stijf: dat linnen is zeer bordig. Van hier bordigheid.

[p. 457]

Het is van bord, voor eene plank, afkomstig, en beteekent derhalve, zoo hard, of stijf, als eene plank.