Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Boef]

BOEF, z.n., m., des boefs, of van den boef; meerv. boeven. Guit, deugniet: hij is een regte boef - de boeven vielen op hem aan. Het verkleinw. is boefje. Van hier ook boefsch. Zamenstellingen zijn: boefachtig, boefachtigheid, oul. ook boefte - boevejagt: indien men vuiligheit van hoeren en boevejaght uitbant. Vond. Boevenklok, boevenpraat, boeverij, boevenstreek, boevenstuk.

Boef, zegt Tuinm., was, bij de Ouden, een jongen, even als het hoogd. Bube. En hiermede komt het zweed. babe, lat. puber, puer, pupus, gr. βουπαις, παις, hebr.

[p. 436]

bob en eng. boij overeen, welke allen, of eenen jongen, of klein aanduiden. Van waar dit woord de zoo haatlijke beteekenis van guit, of deugniet, bekomen hebbe, is nog niet uitgemaakt. Het zweed. bof, en ijsl. böfe, bowe hebben met ons boef meer overeenkomst, en beteekenen ook een slecht mensch. In het middeleeuwsche lat. zijn bubii, bubones, bubigi, booswichten. Misschien kan men van ons boef en het hoogd. Bube zeggen, dat deze woorden, door den tijd, eenen kwaden zin gekregen hebben, even als schalk, dat eertijds eenen knecht beteekende, doch thands in den zin van een loos mensch, eenen bedrieger, gebezigd wordt.