Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bliksem]

BLIKSEM, z.n., m., des bliksems, of van den bliksem; meerv. bliksems. Eigenlijk, een snel en schichtig licht, iedere snel voorbijgaande heldere glans. In eenen bepaalderen en meer gewonen zin, de schijn van het snelle doordringende vuur, welk zich, bij een onweer, in de wol-

[p. 426]

ken vertoont: den bliksem en donder nabootsende. Vond. Door den bliksem getroffen worden - hij stond, of hij van den bliksem getroffen ware, hij was bedwelmd, stond verslagen. Snel als de bliksem. Overdr., kerklijke vloek: de bliksem van het vatikaan, ook banbliksem. Het grimmig boschzwijn voert den bliksem in zijn tanden. Vond. Zamenstellingen: bliksemschicht, bliksemslag, bliksemstraal, bliksemvuur, enz.

Notk. gebruikt hiervoor blig en plichfiur, Tatian. blehezunga. Bliksem is zamengesteld van blik, blikken, en den uitgang sem, welke in kragt genoegzaam met ons sel overeenkomt; zoodat bliksem, eigenlijk, zoo veel als bliksel is.