Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Blaam]

BLAAM, (bij Kil. blame) z.n., vr., der, of van de blaam; het meerv. is niet in gebruik. Lastering: opdat geen blaam uw' grooten naam ooit aan zou kleven. L.D.S.P. Si ontsaghen hare blame. M. St. Van dit blaam is het werkw. blamen, nu, met eenen walschen uitgang,

[p. 417]

blameren, gevormd: niemant genaemt, niemant geblaemt. J. de Deck.

Men acht dit woord, doorgaands, door middel van het fr. blasme, uit het gr. en lat. blasphemia, tot ons gekomen.