Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Biechten]

BIECHTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het voorgaande biecht. (Door zamentrekking, van bejechten, bejiechten, en dus, eigenlijk, van het onscheidb. voorz. be en jechten, jiechten, belijden.) Ik biechtte, heb gebiecht. Zijne zonden aan eenen Priester belijden: hebt gij alles wel gebiecht? In de daaglijksche verkeering, wordt het nog somwijlen, in zijne oude beteekenis, voor belijden, bekennen, gebezigd: hij wil nog niet biechten. Somwijlen werd biechten ook in den zin van de biecht afnemen, de biecht hooren, gebezigd: de Priester heeft, van daag, meer dan vijftig menschen gebiecht. Doch in deze beteekenis wordt het zelden gebruikt. Van hier ook biechter,

[p. 400]

oudt. zoo veel als een martelaar, of een belijder van den kristlijken godsdienst, die zijne belijdenis, tot den dood toe, getrouw blijft, en zich door niets van dezelve laat afschrikken. Thands dient dit woord, bij ons, alleenlijk, om iemand aanteduiden, die zijne zonden aan eenen Priester te kennen geeft; waarvoor wij doorgaands biechteling zeggen. Zamenstellingen zijn: biechtgeld, biechtpenning, biechtstoel, biechtvader, voor welk laatste, eertijds, ook wel biechter gebezigd werd, van biechten, in den zin van de biecht hooren. Zie verder biecht.