[Beweenen]
BEWEENEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en weenen: ik beweende, heb beweend. Over iets weenen: den dood van eenen vriend beweenen. Van hier ook beweener, beweening, beweenlijk.
Biuueinon komt reeds, in deze beteekenis, bij Ottfrid., beuueinen bij Notker. voor.
Auteursrechtvrij