Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Beul]

BEUL, z.n., m., des beuls, of van den beul; meerv. beulen. Scherpregter. Ook overdragt., voor een straf mensch: hij is een regte beul. Van hier ook beulachtig, beulschap, beulsknecht, beulsvrouw, ook beulin.

[p. 380]

Beul is zamengetrokken voor beudel, dat nog bij Vond. voorkomt: gij wierdt beudel uwes zelfs. En bij dit beudel wijst Kil. weder op bodel, als deszelfs oorsprong.