Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bengel]

BENGEL, z.n., m., des bengels, of van den bengel; meerv. bengels. Meest in Amsteldam en Noordholland gebruiklijk, voor een klokje, dat geluid wordt, voor het afvaren der schuiten, en het sluiten van de poort. Van hier het werkw. bengelen.