[Bejaen]
BEJAEN, bedr. w. Van het onscheidb. voorz. be en jaen. Ja zeggen, toestemmen. Een, in de redeneerkunde, gebruiklijk woord, in het hoogd. bejahen, deen. bejan, zweed. bejaka. Het is van eenen zeer hoogen ouderdom, en beteekende, weleer, niet alleen ja zeggen, toestemmen, maar ook bekennen, belijden, in welken zin bijehan en bijahin reeds bij Tatiaan voorkomen.
Auteursrechtvrij