Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Begerig]

BEGERIG, bijv. naamw. en bijw., begeriger, begerigst. Verlangende, begeerte hebbende: begerig naar eer, rijkdom enz., hij was zeer begerig, om haar te zien. De Ouden gebruikten dit begerig ook met den tweeden

[p. 318]

naamval, b.v. Willeram: ande machot hin giregan thes ewigan rihduomes, d.i. ende maakt hem begerig des eeuwigen rijkdoms.