Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Beambte]

BEAMBTE, z.n., m., des beambten, of van den beambten; meerv. beambten. Iemand, die een ambt heeft,

[p. 298]

ambtenaar. Dit woord is eigenlijk het verled. deelwoord van het werkw. beambten, (iemand een ambt geven) welk niet in gebruik is, waarvan, echter, beambte schrijver, ook beambtschrijver, voor geheimschrijver, of regtschrijver. Het deelw. wordt, hier, als een zelfst. naamw. gebezigd, even als in verscheidene andere woorden, b.v. geleerde enz., plaats heeft.