Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afzien]

AFZIEN, bedr. w., onregelm. Van het scheidb. voorz. af en zien: ik zag af, heb afgezien. Het gezigt afwenden, zoowel in eenen eigenlijken, als figuurlijken zin: laat ons van dit voorwerp afzien. Ik heb van die zaak geheel afgezien, die laten varen. Afstand doen: hij zag van zijn regt af. Zij heeft mij beloofd, dat zij van hem af zal zien, alle onderhandeling en verbindtenis met hem zal opheffen. Het einde van iets met het gezigt bereiken;

[p. 200]

eigenlijk: ik kan deze vlakte niet afzien. Een tuin, wiens lengte niet aftezien is. Overdragtiglijk, het oogmerk, de gevolgen eener zaak, met de oogen des verstands, bereiken: wij kunnen het einde dier onderneming nog niet afzien. Bemerken, bespeuren: ik had eerst afgezien, wat er van de zaak ware. Door acht geven, toezien, leeren: zoo ziet men den besten meesteren de kunst af. Vond. Zich vergenoegen: ik zal het hiermede maar afzien.