Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afwippen]

AFWIPPEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en wippen: ik wipte af, heb en ben afgewipt.

Bedr., met eene wip afgooijen: hij wipte mij van de bank af.

Onz., met het hulpw. zijn; afspringen: van de stoep afwippen. Wippende afvallen: de plank wipte van de stelling af. Van hier ook afwipping.