Zwijgende liefde (onder ps. Julius)

[p. 39]

XVII

In 't hoofd ontluiken gedachtekens

zoo lachend, zoo lief en zoo puur,

gelijk de kleine sterren

ontluiken in het azuur.

Zij komen voor de oogen glinsteren

met zulk eenen zoeten schijn;

't is of die oogen wel willen,

zich spiegelen in de mijn'.

In 't hert ontspringen gevoelekens

zoo geurend, zoo blijde en zoo los,

gelijk de kleine bloemen

in 't groene lentemosch.

[p. 40]

 

Zij komen voor de oogen nieuwsgierigjens

 

als voor een venster staan;

 

en 't dunkt mij, zij knikken mij tegen,

 

en lachen mij liefelijk aan.

 

 

 

'k Vergaâr die bloemen en sterrekens

 

en schik ze dooreen heel net:

 

de bloemen zijn mijn bedde,

 

de sterren, de hemel van 't bed;

 

 

 

dan leg ik mij neêr te sluimeren,

 

en droom van de zalige min.

 

Dat andren intusschen vrijen! -

 

ik slaap, al droomend, in.