Zwijgende liefde (onder ps. Julius)

[p. 15]

III

De zonne daalde ter kimme

in milden robijnen gloed,

en gaf beleefd aan de aerde

een' vriendlijken afscheidgroet.

Haar gloeiende stralen dreven,

waar zij den stroom bescheen,

als een vlot van roode robijnen

op 't lisplende water heen.

Op 't water gleed er een bootjen

in statig-stillen gang;

dat was daar een zingen en lachen,

een kelen- en glazengeklank.

[p. 16]

 

In 't bootjen zaten de makkers

 

en vulden het glas tot den boord,

 

en zongen in koor van liefde:

 

de stroom droeg de zangen voort.

 

 

 

Daar was er een enkle die, droevig,

 

niet meê van de liefde zong:

 

't was de eenige die beminde; -

 

hij dacht, en hij keek, - en hij dronk.