Verzamelde gedichten

(1887)–Julius Vuylsteke– rechtenstatus


Herinneringen Laat, liefste, laat mijn hoofd wat rusten op uwen schoot gelijk een kind, o vreugdig voorwerp mijner lusten, o gij die mij bemint! - Laat op dit hoofd de kussen vloeien als dauw van uwe lippen af, -
[pagina 82]
zooals gij bloemekeris zoudt strooien op 't koude marmer van een graf. Want zie, daarbinnen, daar verdringen zich zooveel smarten ondereen, zoovele rouw-herinneringen van uit het zwart verleên! Dees lip proefde aan zoo meen'gen beker die niets dan bittren alsem gaf! Dit hoofd - gij lacht, mijn liefste? - o zeker is 't koud en somber als een graf. Maar waarom zou 'k u dat vertellen, o vroolijk kind der jongste lent'? Wat zou ik met mijn leed u kwellen, die nog slechts vreugde kent? Neen, liever 't heden weer genoten! En 't boos verleden, tot zijn straf, blijve eeuwig in dit hoofd gesloten als in de muren van een graf! Zoo treurig klonk eens minnaars klachte doormengeld van helaas! en ach! En zijn beminde kuchte - en lachte om dat herhaald geklag, - terwijl de kussen nedervloten, die hem haar mondje kwistig gaf,
[pagina 83]
als zegels die de randen sloten van 't zwart herinneringen-graf. (Noord en Zuid, Academische Mengelingen, 2^e deel, 1858).