Verzamelde gedichten

[p. 80]

Een oud Condottiére

Een oud Condottiére vertelde aan zijn neven:

‘Ik heb tot een scheede aan mijn zwaard

de kele van menigen vijand gegeven,

doch dát is 't geluk niet op aard'.

Ik heb met mijn vrienden, in slemprige nachten,

in menigen beker vol wijn

de lastige zorgen gepoogd te versmachten,

doch dát kan 't geluk hier niet zijn.

Ik heb door de wouden, in woelige dagen.

verhit, als waanzinnig gereên,

en menig wild zwijn heeft mijn schicht er geslagen,

doch dát is 't geluk niet, o neen!

In menig tornooi heeft mijn degen geblonken,

de kracht mijner lans was vermaard;

de sjerp werd uit lieflijke hand mij geschonken,

doch dát is 't geluk niet op aard'.

Ik heb in mijn leven de steenen doen rollen,

'k heb schatten al spelend vergaard

genoeg om mijn ijzeren harnas te vollen,

doch dát is 't geluk niet op aard'.

[p. 81]

 

Want iets, o! dat beter de menschlijke zinnen

 

begoochelt dan glinsterend goud,

 

meer trotsch maakt dan roem op een steekspel te winnen,

 

meer blij dan een jacht door het woud,

 

 

 

dat glansrijker alles voor 't brein kan verhemelen

 

dan 't blozende druivensap doet,

 

dat zaliger alles vóór de oogen doet wemelen

 

dan plassen van vijandlijk bloed:

 

 

 

dat ding is de stem die uw smarten komt sussen,

 

is 't oog dat vol vuur op u staart,

 

de zwellende boezem, de mond vol van kussen;

 

en dát is 't geluk hier op aard',

 

ja, Liefde is 't geluk hier op aard'!’

(Studenten-Almanak voor 1857).