Verzamelde gedichten

(1887)–Julius Vuylsteke– rechtenstatus


XLIII Daar was een vogel, Fenix, die stierf en stierf en stierf, en telkens uit zijne assche opnieuw het leven verwierf. O dwaze vogel Fenix, de dooden rusten zoo zoet: waarom herleeft gij zoo telkens? wat vindt gij in 't leven zoo goed?
[pagina 41]
Wee, de arme vogel Fenix, hij kan het niet helpen, ach! Dat is hier nu zijn noodlot dat hij niet sterven mag. Och arme vogel Fenix, die nimmer sterven moogt, en och mijne arme liefde, die vruchtloos te sterven poogt.