Verzamelde gedichten

XXXVIII

Hoe langer, ach! hoe dommer!

In 't droevig naar huis toe gaan

bekijk ik den hemel, en 'k voel ja

onder mijn wimpers een' traan.

[p. 37]

 

O sterren, ontelbare sterren,

 

waart ge allen tranen van smart,

 

nog veel, nog veel meer tranen

 

zou moeten weenen mijn hart.